{1} Drobne rytuały

Początek za mną, zobaczymy jak pójdzie dalej. Krótko, ale raczej nie planuję tu dłużyzn. Po raz pierwszy od dawna bez pomocy bety, więc powiedzcie, czy to się w ogóle da czytać z moimi błędami. Jeśli jest tak źle jak myślę, dajcie znać, postaram się o kogoś do pomocy.

♪ Teraz wiesz, potrzebuję cudu

Nieszczęśliwego kochanka, strzały w moim sercu ♪

P

odobnie jak każdy z nas, Vivienne Mimieux, miała swoje drobne rytuały. Jak na przykład codzienne wstawanie piętnaście minut wcześniej niż to konieczne, tylko po to by w spokoju usiąść przy stoliku klejonym z jasnego drewna, wypić kawę z duża ilością cukru i mleka oraz zapalić papierosa. Małe przyzwyczajenia, pielęgnowane przez lata.

Kambuz łódki, od dekad służącej jej za mieszkanie, kotwicząc w wielu portach świata, w całości obity został lśniącym drewnem, o poranku odbijającym promienie słońca wpadające przez bulaje, sprawiając, że wnętrze wypełniało się rozbłyskami koloru ochry, nadając mu przez to specyficzny klimat, tak bardzo uwielbiany przez właścicielkę.

Vivienne westchnęła cicho, wypuszczając dym z płuc, wyrażając tym samym niezadowolenie z kolejnego dnia pracy. Zastanawiała się, co jej matka powiedziałaby na to, że córka nadal była kelnereczką w podrzędnej jadłodajni, utrzymanej w amerykańskim stylu, jednej z tych, gdzie kawę nalewa się klientom prosto z dzbanków. Mimieux cieszyła się jednak, że po raz kolejny wytrwała do poniedziałku i po powrocie czekały ją dwa dni wolnego.

Skrupulatnie unikała wzroku własnych, piwnych oczu, podczas rozczesywania splątanych kosmyków barwy orzechów laskowych. Jak każdej nocy, cyklicznie, niczym w zegarku, od momentu, gdy wyciągnęły ją z czarnej otchłani rozpaczy i samozniszczenia, wizje nieznanego pochodzenia zaczęły wypełniać sny Vivienne. Przynajmniej robiły to każdego dnia, kiedy udało jej się uchwycić resztki mglistych wspomnień.

Teraz, opatulona ręcznikiem, po szybkim prysznicu, który zmył z niej resztki potu pojawiającego się wraz z tymi dziwnie realistycznymi snami, nie potrafiła odrzucić ciążącego jej wrażenia, jakoby sen miał okazać się proroczy.

Tylko jak interpretować wizję, w której nieprzytomna, wyłaniała się z morskiej toni, niesiona w silnych męskich ramionach? Frustrował ją także fakt, że nie potrafiła dostrzec twarzy wybawiciela. Obraz zawsze urywał się w momencie, gdy znajdowała się tak blisko odkrycia, że Mimieux aż zdawało się, że czuła drżenie jego mięśni.

Każdorazowo, w tym miejscu mara się zmieniała — teraz to Vivienne walczyła z całych sił, by utrzymać mężczyznę na powierzchni.

Potrząsnęła głową, by strzasnąć z siebie resztki tego nierozumnego myślenia. Czemu miałaby się łudzić, że jej życie kiedykolwiek się zmieni? Przecież doskonale zdawała sobie sprawę, że miłość i związki nie były jej pisane. Zresztą tak samo, jak w ciągu kilku minionych dekad.

Czas okazał się dla Vivienne o wiele bardziej łaskawy niż dla przeciętnego człowieka. Po części wynikało to z faktu, że jej fragment… okazał się nie do końca ludzki. Ciało Mimieux dzielnie opierało się biegowi dni, od roku sześćdziesiątego szóstego, prawie nie dając oznak upływu. Żadnej zmarszczki, żadnego siwego pasma — zupełnie, jakby zamroziło się w wieku dziewiętnastu lat.

Zasunęła zamek kanarkowo żółtej sukienki — obowiązującego stroju w knajpie Pancake Place. Włosy związała w wysoki kucyk, w przeciwieństwie do właścicielki, podskakujący radośnie przy każdym kroku.

Zamknęła za sobą drzwi kubryku, wychodząc na pokład skąpany w gorącym, australijskim słońcu. Poprawiła przydeptane pięty oksfordów, po czym wsunęła na nos nieodłączne okulary przeciwsłoneczne.

Ostatecznie nie potrafiła sprecyzować, dlaczego postanowiła osiąść przy Port Macquarie. Może spowodował to nieziemski widok morza rozciągającego się tuż za burtą? Może po prostu potrzebowała odpoczynku po szumnym i gwarnym Miami? A może chodziło wyłącznie o przeznaczenie?

Vivienne czasami wierzyła w predestynację ludzkich losów. Jakby ktoś zaplanował całe nasze życie, jeszcze przed jego rozpoczęciem. Wtedy Mimieux łatwiej było funkcjonować i udawać, że wypadek sprzed pięćdziesięciu jeden lat i tak by się wydarzył. Jakby nie do końca ciążyła na niej odpowiedzialność. Jakby cześć winy mogła zrzucić na siłę wyższą.

Ale to przecież moja wina, niezaprzeczalnie, myślała przemierzając keję, przyjemnie skrzypiącą pod stopami. Wręcz nie w porządku wydawało się zrzucanie winy na kogoś innego, ale kiedy to robiła, Vivenne łatwiej brnąć przez kolejne dni.

Już dawno postanowiła, że krzywdy musiały zostać odkupione, tylko wciąż nie miała pewności, czy posiadała wystarczająco dużo siły woli by tego dokonać. W przeciwnym razie mogła osiągnąć zupełnie odwrotny skutek i ponownie zanurzyć się na wiele miesięcy w otchłani rozpaczy i pragnienia samozniszczenia.

Mimo wczesnej pory, Port Macquarie tętniło życiem. Zjeżdżali się pierwsi turyści, korzystający z ostatnich chwil niskiego sezonu. Mimieux poprawiła okulary na nosie i szybkim krokiem wyprzedziła grupkę nastolatek w szkolnych mundurkach.

Zgodnie ze zwyczajem, na skrzyżowaniu przy hotelu Waters Edge, czekała już na nią Daphne, nerwowo potupując nogą.

— Spóźniłaś się — rzuciła do Vivienne, taksując ją znużonym wzrokiem.

— Wcale nie! Jestem perfekcyjnie o czasie! — żachnęła się Mimieux, wysupłując z torebki kolejnego papierosa. Kolosalny nałóg stanowił przykry skutek uboczny przeżywania młodości w trakcie lat sześćdziesiątych.

Wyciągnęła paczkę w stronę Attaway, ale ta podziękowała, wyciągając zza ucha uprzednio przygotowaną fajkę. Vivienne nigdy nie potrafiła zrozumieć, skąd u ludzi wziął się nawyk wtykania przedmiotów za uszy.

— Naprawdę nie wiem, jak możesz chodzić w tym po mieście… — stwierdziła nagle Daphne, niedbałym ruchem ręki wskazując kanarkową sukienkę Vivienne. Sama miała na sobie zwiewną białą bluzkę i czarne, krótkie spodenki, w których, co Mimieux musiała przyznać, wyglądała całkiem seksownie.

Attaway miała dwadzieścia siedem lat, silne poczucie niespełnienia, włosy w odcieniu hebanowego brązu, prawie zawsze upięte w niedbały kok z wiecznie wysuwającymi się kręconymi pasemkami, intensywnie niebieskie oczy, pełne usta pociągnięte malinową szminką oraz siedmioletniego synka imieniem Robert. Bobby był jej całym światem, równocześnie początkiem i końcem, i choć Daphne wielokrotnie powtarzała, że niczego w życiu nie żałuje, i niczego by nie zmieniła, za każdym razem, gdy wspominała czasy sprzed swojej wpadki, dało się wyczuć w jej głosie nutkę nostalgii.

Vivienne zawsze starała się unikać bliższych kontaktów, ale po tylu latach skrajnej samotności pozwoliła sobie na przyjaciółkę. Przyjaciółka to może jedank zbyt mocne słowo, ponieważ w Mimieux nadal tkwiło przyzwyczajenie do narzucania zbyt dużego dystansu. Do tego umiłowanie tajemnic, uznawanych za bardziej wartościowe niż życie, również nie wpływało korzystnie na pożycie towarzyskie.

Attaway zaczęła mówić o swoim niezwykle wyczekiwanym urlopie, kiedy wreszcie będzie miała możliwość przez cały dzień wylegiwać się na plaży wraz z Bobbym, a następnie płynnie przeszła do dywagacji na temat tego, jak wielką bzdurą było mówienie, że ci, którzy mieszkają w kurortach, mają wieczne wakacje.

— Gówno prawda. To zupełnie tak, jakby ktoś myślał, że mamy czas na to, żeby chodzić na tę plażę! A co najgorsza, wtedy kiedy jest najładniej, my mamy najwięcej pracy. A do tego… Wiadomo, obiad się sam nie ugotuje, ubrania się same nie wypiorą, ani kanapki dla Bobbiego... One też się same nie zrobią! — Mocną gestykulację zakończyła wyrzuceniem niedopałka na chodnik, a następnie dogaszenie go podeszwą baleriny.

Jak każdego dnia, weszły do jadalni tylnym wejściem, automatycznie włączając klimatyzację. Daphne westchnęła z rezygnacją i ruszyła do pracowniczej toalety przebrać się w obowiązującą sukienkę. Vivienne wyciągnęła z torebki starannie złożony fartuszek, który sprawiał, że wyglądała jak gospodyni z lat sześćdziesiątych. Zawiązując go w tali pomyślała: właśnie tak powinnaś żyć. I właśnie tak powinnaś umrzeć.

Umyła ręce, nastawiła piekarnik do rozgrzania i od razu zabrała się do roboty, ponieważ czas naglił. Daphne jak zawsze najpierw zajmowała się salą, gdzie stoliki wymagały wytarcia oraz sprawdzała, czy wszystko znajdowało się na swoim miejscu.

Już za dzieciństwa kuchnia stała się azylem Mimieux, dlatego też żałowała, że w kubryku nie ma zbyt wiele miejsca na to, by móc prawdziwie zapomnieć się w gotowaniu. Rozłożyła na wielkim blacie formy do placków, które od zawsze wychodziły jej najlepiej, a zapach tart i quiche niósł ze sobą wspomnienia rodzinnego domu.

Vivienne wychowywała się nieopodal Avignon, pod czujnym okiem matki, kobiety rozpaczliwie starającej się być silną, ale zwykle jej starania spełzały na niczym. Arielle Mimieux — francuski odpowiednik Virginii Woolf. Zagubiona gdzieś we własnym świecie, często zupełnie nieobecna duchem, nieustannie walcząca z ogarniającymi tęsknotami.

Jednak to właśnie Arielle wprowadziła córkę w zawiły świat doskonałości i ukrytej prostoty tworzenia placów. Tak straszliwie chciała uchronić ją przed przeznaczeniem, że tylko z większym rozmachem wrzuciła Vivienne w jego ramiona.

Mimieux kończyła właśnie wyrabiać ciasto, gdy do kuchni weszła Attaway.

— Sala przygotowana, tylko za dwadzieścia minut trzeba będzie włączyć ekspresy. Co mam robić? — spytała stałym zwyczajem. Ich wspólnym drobnym rytuałem. Czymś, co jeszcze niedawno wydałoby się Vivienne kompletnie niemożliwe i z założenia odrzucała wszelkie możliwości nawiązywania tak bliskich kontaktów. Jedank w Daphne było coś takiego… Coś co nie pozwalało Mimieux odgrodzić się od Attaway murem.

Wspólnymi siłami zaczęły przygotowywać nadzienia do placków, znajdujących się w poniedziałkowym menu, rozmawiając przy tym o Prouście, co tylko wzmagało wrażenie, że te dwie kobiety zupełnie nie pasują do otoczenia w jakim się znalazły.

Daphne zupełnie nie przeszkadzało, że przyjaciółka nie mówi zbyt wiele o sobie. Sama posiadała na koncie kilka błędów z przeszłości, które niechętnie wspominała. Burzliwy romans z Deanem nie poczuwającym się do najmniejszej odpowiedzialności za Bobbiego, ale może i Attaway nie walczyła wystarczająco mocno. Zresztą, prawdopodobnie Robertowi będzie lepiej bez szalonego tatusia. Czy nawet to, że w szkole nie zdobywała wystarczająco dobrych ocen, by starać się o stypendium naukowe. Sądziła, że wtedy jakoś udałoby połapać się koniec z końcem i skończyłaby tą wymarzoną literaturę. Uczyłaby w szkole, zamiast nalewać innym kawy i wycierać plamy ze stolików.

Zerknęła na zegarek, choć doskonale wiedziała która godzina. Wiele lat w tej samej knajpie nauczyło ją dokładnego rozkładu dnia pracy. Opłukała dłonie z jeżyn i szybkim krokiem wyszła przez wahadłowe drzwi, by włączyć ekspresy.

W tym czasie Vivienne wstawiała gotowe placki do piecyków, starając się, by wyglądały idealnie. W zasadzie nie wiedziała, czemu przywiązuje do tego aż tak dużą wagę. Ostatecznie to tylko placek w podrzędnej jadłodajni. Ae równocześnie jedyny łącznik z tak odległą Francją.

Kolejne osiem godzin minęło tak jak co dzień, swoim zwykłym, niemrawym rytmem, przerywanym jedynie krótkimi chwilami ulotnej radości towarzyszącej przygotowywaniu kolejnych wypieków. Nawet w Pancake Place dało się wyczuć zbliżający się sezon wakacji. Już za niespełna tydzień, miasto wypełni się turystami i powracającymi do domów studentami.

Po zakończonym dniu pracy, Attaway i Mimieux wracały swoją standardową trasą, ponownie paląc papierosy. Kolejny mały rytuał, który można by dopisać do listy.

— Chciałabyś może kiedyś spotkać się po pracy? — spytała nagle Vivienne, zupełnie spontanicznie, w jednej chwili zrywając ze starymi przyzwyczajeniami. Ostatecznie, stwierdziła, ze strony Daphne raczej nic mi nie grozi.

Attaway na moment zamarłą, ponieważ nie sadziła, że kiedykolwiek usłyszy takie pytanie z ust Mimieux. Zawsze była taka wycofana i unikała personalnych pytań, że nie sądziła, że ta rzekoma przyjaźń, kiedykolwiek ulegnie pogłębieniu.

— Jutro? Mogłybyśmy ugotować dobry obiad, wypić parę drinków, niewykluczone, że Robbie pozwoli nam obejrzeć coś innego niż Auta, Auta 2 lub Samoloty… — Rozmarzyła się, strzepując popiół z papierosa.

— Jutro mam wolne i mam już plany, ale co powiesz na piątek? Mogłybyśmy upiec Bobbiemu jakieś ciasto z okazji zakończenia roku szkolnego — zaproponowała nieśmiało, zastanawiając się, czy naprawdę uda się bezpiecznie rozegrać tą znajomość. W najgorszym wypadku, zawsze mogła odcumować i zaszyć się w zupełnie innym miejscu świata. Zacząć od nowa.

— Brzmi doskonale. Boję się tylko, że później Bobby nie będzie już chciał jeść niczego innego — Zaśmiała się perliście, po czym pożegnała się z Vivienne i skręciła w Hollingworth Street lekko kołysząc biodrami.